මහා මායා

බුදුන්ටත් වරමක් දෙමින් සොද 
මහා මායා පැතුවා සේ 
මටත් පැතුමන් පතා ඒ ලෙස 
ඇයිද නෙතු අසරණ කලේ .................
දරා දසමස් කුස හොවා ගෙන 
උන්හපුලු දෙන සේ එදා 
මහා සයුරක ජල බිදිති ලෙස 
නුබේ පෙම ලොව රජ කළා ....
නුබේ ලෝකයේ එකම රජු මා 
කිරුළු හිසමත රදවලා 
මේ තරම් ප්‍රේමයක් යමෙකුට 
නොමැත කිසි දින හමු වෙලා .....

සතුට

ඉඩක් දෙනු මැන මටත් චුට්ටක් 
නුබලගේ බංකුව බෙදා ...
මමත් හිටියා තාම මතකයි 
ඔය වගේ බලමින් එදා .......
දුගී දුපත් මගේ හිත අද 
හඩනවා නුබලා නිසා 
කුමන කරුමෙද කවුරු කෙරුවේද
 අපි එකම බන්කුවේ සදා .......
හිනා අහිදින පාට ලෝකය
 හරිම බියකරු වේ මෙදා
 සෑම කල් අපි හිදිමු ඔය ලෙස
 ඒ සතුට නොනිමෙයි සදා ............