යකඩ සිල්පර

විමල් උදය හපුගොඩ ආරච්චි මහතා ලියු මෙවර ස්වර්ණ පුස්තක සම්මනය සදහා නිර්දේශි වූ යකඩ සිල්පර පොතේ සදහන් වුන කරුණු අපට අද දවසේද වැදගත් යයි සිතෙන කොටස් ටිකක පල කලෙමි.

මහා මායා

බුදුන්ටත් වරමක් දෙමින් සොද 
මහා මායා පැතුවා සේ 
මටත් පැතුමන් පතා ඒ ලෙස 
ඇයිද නෙතු අසරණ කලේ .................
දරා දසමස් කුස හොවා ගෙන 
උන්හපුලු දෙන සේ එදා 
මහා සයුරක ජල බිදිති ලෙස 
නුබේ පෙම ලොව රජ කළා ....
නුබේ ලෝකයේ එකම රජු මා 
කිරුළු හිසමත රදවලා 
මේ තරම් ප්‍රේමයක් යමෙකුට 
නොමැත කිසි දින හමු වෙලා .....

සතුට

ඉඩක් දෙනු මැන මටත් චුට්ටක් 
නුබලගේ බංකුව බෙදා ...
මමත් හිටියා තාම මතකයි 
ඔය වගේ බලමින් එදා .......
දුගී දුපත් මගේ හිත අද 
හඩනවා නුබලා නිසා 
කුමන කරුමෙද කවුරු කෙරුවේද
 අපි එකම බන්කුවේ සදා .......
හිනා අහිදින පාට ලෝකය
 හරිම බියකරු වේ මෙදා
 සෑම කල් අපි හිදිමු ඔය ලෙස
 ඒ සතුට නොනිමෙයි සදා ............ 

ඉතිං ඊට පස්සේ ...........

නන්දෙ අය්යගේ බයිසිකල් කඩේ
පිටිපස්සේ ඉදං කියෙව්වා
සිරිපාලගේ සැලුන් එකේ බංකුවේ
වැඩිවෙලා කියෙව්වා.......
ලොකු පන්තිවල අය්යා කෙනෙක්
ඩෙස්ක් එකේ කොටලා ඇදල  තිබුනා...
ඒ දෙන්නා එකතු වෙයි කියලා හිතාගෙන
ඊලග සතියේ එක පිට වෙනකන්
ඇගිලි ගැන්නා ....
දන්නෙම නැතුව කාලය ගෙවිලා ගියා
දේදුනුට කැලුම් ලැබුනද දන්නේ නැහැ
මට නම් එයා නැති වුනා
ඒකත් හිතෙන මැකිලා ගියා
ඒ අතරේ බලංගොඩ සරත් මදූ
අපිව තනිකරලා යන්නම ගියා ..................

දෙව්දත්ගේ මිනිස්සු

පටාචාරා ,

යන්න එපා දෙව්රමට 

බුදුන් වහන්සේ නෑ 

   එතන ..........

දෙව්දත්ගේ මිනිස්සු 

ඉන්නවා 

පොලු තියාගෙන 

          ගහන්න ...........

කවියක රසය ඒ දුක රසවත් කරතේ .........

සිහි කොට මැකීගිය අපගේ අතීතය 

මතු කොට සිහි කරයි පත් ඉරු මුතු අකුර 

නුබ මා ඇවිද ගිය පටු මාවත් අතර 

තනි සිත සක්මනේ නුබ සමගින් නිබද .....

දරු දැරියන් සමග නුබ යනු ඇතැයි සිතයි

මා ගැන මතකයන් අවදිව බොදව යතැයි 

පෙර කී කථා කිමිදී සිත යටම කරන් 

සමුගත් දිනය තවමත් සිහිනයකි ඉතිං 

මල් විය ඉක්මිලා මැදිවිය පැමිණි ඇතේ 

දරු දැරියනුත් මල් විය වැට ලග හිදිතේ 

නුබ දුන් සොදුරු දුක මා සිත තවම තිබේ 

කවියක රසය ඒ දුක රසවත් කරතේ .........

කතා කරලා යන්න නැවත අප හමු වන්න ............

කොහේ හරි හමු වුනොත් කතා කරලා යන්න 
කෙළිකවට සිනා තිබු අපේ පොඩි පන්තිවල
 අමතකව යන්නේ නැති සුන්දරවූ මල් වයස
මැරෙනකම් මතකේ ඇති අපේ ඒ සොයුරුකම .....

වෙල්යාය මැදින් ආ සිත හසරැල් පවන 
පොත් පෑන් අච්චු පොත් අතර මැකිලා නොගිය 
අරලියා මල් දෙවැටේ වැටී සැගවී නොගිය 
කතා කරලා යන්න නැවත අප හමු වන්න ............

සුදු පාට රැලි  ගවුම ,නීල කලිසම් පොඩිය 
රතු පාට කහ පාට ඉරි වැටුන ටයි පටිය 
සිනුවේ නද නැගුන උදේ පාසල් සැසිය 
අපේ මතකයේ සැරිසරයි හැම උදයේම .......

අක්කේ අය්යේ කියා මුව අයා කතා කල 
නංගි මල්ලී කියා ආදරෙන් හිනැහෙන්න 
අයෙමත් හමු වෙමුද මතකයට පන දෙන්න 
අපේ පාසල් බිමේ එක දිනක් හිනැහෙන්න ......

නුබත් ආවා මෙමා දුටුවා .......

මිට අවුරුදු විස්සකට පෙර 

ඩෙනිම් කලිසම් නොමැති කලෙක 

දුබුරු පාටැති ඒ සොදුරු මග  

දෙස බලා සිටියානේ දවසක  

ටච් පොන් ගෙන ඩෙනිම් ඇදගෙන 

සන් ග්ලාස් ඇස දමා වට කොට.............

පිටේ එල්ලුන ගමන් මලු ඇති 

සිනා කෙලි කවටක් මුවේ නැති 

තමන් තනි  ලොව අතර මං වුන 

හෙඩ් ගැජට්ටුව දෙසවනේ ඇති 

කොහේ යනවද දන්නෙවත් නැති 

අපි එදා සිහිනෙන්නුත් නොදුටුව 

ලෝකයක එක මුල්ලකට වී 
යොවුන් නව කුමරියන් අතරින් 

සිනා සී පොත් මල්ල අරගෙන 

චාම් මල් ගවුමෙන් සැදී ගෙන 

නුබත් ආවා අතීතයේ සිට ...........

කැම්පස් බුවා

අර ගුරුතුමියට චරිත සහතිකය ලියලා දෙන්න බැරි දේවල් කරපු දඩබ්බර කොල්ලා කොහොම හරි උසස් පෙළ ගොඩ දා ගෙන කැම්පස් ගියා එත් මිනිහා වෙනස් වුනේ නැහැ.මම හිතන්නේ මෙහෙම් වුනේ එයා තමයි.

රැග් එකට හැංගිලා 

               කැම් පසේ කොන් නොවුණු 

අලයන්ට බය නොවී 

ඉදිරියට පැන ආපූ .........

කැල්ලක් එල්ලගෙන 

මුළු වලට ගොනු නොවුණු 

රබර් කටු දමාගෙන කළා 

උළෙලක් කරපු............

නුගේගොඩ මහපාරේ 

කැටේ අරගෙන ගියපු 

විදී නැටුමක් නටා 

අන්තරේ ගොඩ දාපු........

නොහදුනන පන්හිදක 

ප්‍රකම්පිත නද ලියපු 

ලේචාලට කවි ලියලා 

උන්ට මල පන්නවපු ........

පිට කොටුවේ වට රවුමේ 

පොලු කදුළු ගුටි කාපු 

පෝස්ටර් ගහන්නට 

බිත්තිවල බඩ ගාපු.........

බොරැල්ලේ බෝඩිමට 

කීප සැරයක් ගියපු 

ඩින් ලට වී.සී ට 

දෙකට නොනැමී හිටපු .....

උපාධියේ ලෝගුවට යට නොවී 

වැඩ කරපු 

ෆස්ට් ක්ලාස් විසි කරලා 

කැම්පසේ වැට පැනපු..........

අලයන්ගේ ,ජෙප්පන්ගේ 

මල ගෙදර වල කපපු 

ගොක් තෝරන් කොඩි දමලා 

නිදි මරල බිම නිදපු ........

අරමුණක් නැත කියා 

පෙම්වතිය හැර ගියපු 

උතුම් අරමුණක් වෙත 

ජීවිතය කැප කරපු ........

නිෂ්මි,රන්ජිදම්,වෙනුරට 

යලිත් පන දීපු 

ඉකි බිදින පරපුරක 

හසරැල්ල නීති පතපු........

සැවොම එක මිනිසුන්ය 

එකම ලේ ඇග රැදුණු 

කියා දුන් නුබේ වචන 

තවම රැව් දේ මිතුරු ......

මුණු පොතෙන් උපුටා ගත් සංවේදී කව

2007 දිවයින පත්තරේ  (අගෝස්තු 1 වෙනිදා "තෝතැන්න "හි )පලවුන කවියක් ,මේක ලියල තියෙන්නේ එච් ඩබ්ලිව් කරුණා වාසල කිරිදිවැල ම ම විදුහල යනුවෙන් සදහන් වුනා . මෙහෙම දරුවන් තවමත් ඉන්නවා පාසල් වල අපේ පන්තියත් හිටියා මෙහෙම කෙනක් මට මතකයි මේ කවි පේලිය හිතට ලොකු දුකක් ඇති කරනව.

චතුරංග තිලකගේ මුහුණු පොතේ පල කරලා තිබුනා 

යට ගැසීම

නීති සදා 

කොටු කරලා 

හිර කරලා 

වද දීලා 

ඇන ගහලා 

හු කියලා 

වෙඩි තියලා 

තව බැරිනම් 

Block කරලා 

ගිනි තියලා 

මුර දමලා

උන් ඔක්කොම 

එකතුවෙලා 

යට ගහන්න 

බැහැ කිසිදා 

"සත්‍යය " 

ගණිතය පමණක් ඉගැන්නුවේ නැති අපේ ගුරු තුමා

      

1990 වර්ෂයේ රටේ එවකට පැවති වාතාවරනය හොද මට්ටමක නොතිබීමත් ,අපට අද්‍යාපනය හොදින් නොලැබීමත හේතු කොට ගෙන අපගේ අද්‍යාපනය අඩපන වී තිබුනා .අප ගණිත ඉතා දුරවල මට්ටමක පැවතුනා .මේ කාලයේදී අපේ පන්තියට තරුණ ගුරු මහතෙක් පැමිණියා .සුන්දරව කතා කරන ඉතා ව්‍යක්තව සිංහල බස හසුරුවන ඒ තරුණ ගුරුතුමා අපිට පොඩි වෙනසක් ඇතිකළා.එක පොඩි වෙනසක් වුනාට දිගු මාවතක යෝධ ගමනක් වුනා එක අද අපි ලබනවා රටත් ලබනවා . .ගණිතය කලාත්මක හෝ සෞන්දර්ය නැහැ .නමුත් එතුමා ගණිතයට එය එක් කළා .ඉතා සුන්දර කතාවක් කියාලා අපිට හිතා ගන්නවත් බැරි විදියට අපේ සිත ගණිතයට ඇද බැද තබන්න අපේ අලුත් සර් සමත්වුනා.කොහොම හරි එපා වුන ගණිතය අපිට ඕන වුනා .අපි සර් එනකන් බලාගෙන හිටියා.අපේ පන්තියේ අයගේ සම්පුර්ණ නම් කියා සර් කතා කරන විදිය හරිම සුන්දරයි.යුෂ්මතා ,තමා සිංහල දැනුමත් සර් අපිට ලබා දුන්නා .ගණිත තේරුම් ගන්න හොදට සිංහල ඉගෙන ගත යුතයි කියල මට තේරුනේ අපේ සර්ගෙන් .මේ ගුරතුමාගේ ගණිතය ඉගැන්වීමේ දක්ෂතාවය කෙතරම්ද කියලා කියනවනම් ඉංග්‍රීසි ,සංගීතය වැනි විෂයයන් උනන්දුවෙන් ඉගෙන්නිම නොකරපු අපේ පන්තියේ 39 වෙනියා වුන , ගණිතයට පමණක් ලකුණු 100-90 අතර ගනිපු අපේ යාලුවෙන් ඉංජිනේරු පීඨයට ඇතුල් වුනා .මිනිහා අද ලොකු තැනක ඉන්නවා .අපිට හමුවුණ කොහි මොහොතක හෝ පාසල ගැන කතා කලොත් අපේ සරත් කරුණා රත්න ගුරුතුමා ගැන කතා නොකර ඉන්න බැහැ .
ඔන්න එක දවසක් මගේ ගණිත පොත ඇතුලේ මම ලියපු නිසදැස් කවියක් තිබුනා .එක ලියලා තිබුනේ උතුරේ යුධ වදින ගමේ න්  ගියපු සෙබළෙකුට .සර් එක අගය කළා මට පුදුම සතුටක් දැනුනා .තව ලියන්න සර් දිරි දුන්නා.සර්ගේ උපමා කතා හරිම සුන්දරයි.ජිවිතයට වැදගත් .මම ගණිත විනෝදය පොත කියෙව්වා පසු කලෙක එත කොට මට සර් මතක්වුනා .
ඔහොම කාලය ගෙවී ගියා 1998 අවුරුද්දේ එකතරා සැන්දෑවක් මම රුහුණු සේවයට සවන්දුන්නා මට හුරු කට හඩක් ඇසුනා .ඒ අපේ ගණිත ගුරු තුමාගේ හඩ "මල්මල් වාරම් "ළමා වැඩසටහන .කොහොම හරි මටත් එහි නිවේදකයෙක් වෙන්න සර් නිසා හැකිවුනා .මට ගණිත විෂය විතරක් නෙමෙයි නිවේදන වෘත්තියත් සර් ඉගැන්නුවා .ගොඩක් පින් ආදරණිය ගුරුතුමනි.එතනින් ස්වාධින රුපවාහිනියේ ලහිරු මඩල දක්වා යන්න මට පර කැපුනා .මේ සමගම මා පද්මිණි කාරනයක මහත්මියටත් තුති පුදනවා .මගේ මාධ්‍ය ගුරුවරු.අදත් අපට කඩමන්ඩි යෙදී මහ පාරේදී කොහේදී දැක්කත් දන නමල වදින්න පුලුවන් අපේ ගුර්වරුන්ට .දැන් නම් සියල්ල වෙනස් වෙලා ඒ වෙනස්කම් හොද පැත්තට වෙලා නැහැ .කොහොම වුනත් අපේ ගුරු වරු අපිට වටිනවා .ඉංජිනේරුවෙක් ,නිවේදකයෙක් වෙන්න පාර කියලා දුන්න අපේ සරත් කරුණාරත්න ගුරුතුමාට දිර්ගායුෂ පතනවා .බුදුසරණයි ගුරුතුමනි !

ජන+ජඩ මාධ්‍ය වේදියා .

 ලියපන් නුබේ පෑනෙන් 
 වකුගඩු රෝගයෙන් පෙලෙන 
පදවියේ මිනිස්සු ගැන .......
කන්න නැතුව පොත් නැතුව 
පාසල් නොයන දරුවන් ගැන .......
වී විකුණා ගන්න බැරිව මියෙන 
මිනිසුන් ගැන .........
බෙහෙත් නැතිව මිනිසුන් මැරෙන පාලු 
ග්‍රාමීය රෝහල් ගැන....
ඒ මිනිසුන්ට බෙහෙත් උපකරණ 
බලධාරින් ගැන ......
ගෙන්වා මුදල් උපයන සමාගම ගැන 
ඒවාට කොමිස් ඉල්ලාසිටින 
ලියන්න ලැජ්ජා වෙයන් 
වලව්වල් පලහිලව් ......
රට පාවා දිලා 
රටේ මිනිසුන්ට අරක්කු පොවලා 
 සල්ලි හම්බ කරපු 
එහෙම ලිව්වොත් නුබ වේවි 
ජන මාධ්‍ය වේදියෙක් .......
ජඩ  මාධ්‍ය වේදියෙක්
නැත්නම් වේවි......    

කොඩි විකුනනවා

ලන්දේසි,පුරුතුග්‍රීසි ,ඉංග්‍රීසි

යටත්වෙලා උන්ට රට පාවා දීලා

දුරාචාරය ,සුරාමේරය,සුදුව

අරක්කු රේන්ද කාරයොන්ගේ පුත්තු

රජ වෙලා

උන්ට ගත්තු නිදහස සමරනවා ......

කසය අතින් ගත් කළු සුද්දෝ

රට පුරාම කුඩු බෙදලා

කවුන්සලේ පිනුම් ගහද්දි

මරදානේ කුඩ්ඩෙක්

බදු ගෙවන අප සැමට

චීනෙන් ගෙනාපු

ජාතික කොඩි විකුනනවා

ගන්න කොඩියක්

අනුග්‍රහ පිණිස කුඩ්ඩා ට ....