හිතක් පිරුනා ප්රේමයෙන්අකුරු කල පින් බිමක සුපිපුණවිදුලි පරිපථ තුල ගලා ගියඇදපු සිතුවම් වලම බොද වුනනුබට මට අමතකම නොම වෙන ........
සිත් තුලින් අප දෙදෙන හැදුනුව
කිසි දිනක වෙන් නොවන බව සිතු
නුබට පමණක් හදේ ලියවුන
කොහේ වියැකී ගියේ ඒ පෙම ......
සතුට සමගින් සිව් වසක් තුල
එකට සිට ගත් දැනුම සමගින
සිහිනයක් ලෙස සිත ඉතිරි කලකොහේ විසිරි ගියේද ප්‍රේමය ..........
පුස්තාකාලෙට ගිනි තැබූ වුන්ශුද්ධ මනුදම් වැනසුවාසුළගේ පා වුන කඩදාසි වලඅකුරු හඩමින් ඉගිලුනා ...........මන්ද අනුමත කලේ මිනිසුනිහදවතින් ලේ විසිවුනාදමිල සිංහල දැනුම පොලවටසැමට එක ලෙස ගැලපුනා ......බලය මෝහය උපන් නොමිනිස්හිත් අදුරු කම පැතුරුවාජාතියක් නැති ගැහනියක් ඇතිමිනිස්කම ලොව දිලිසුනාඅසුන්දර ඒ අදුරු දිනයකඋල ලේන් හඩ පතුරුනා ............
සාම්පල අරන් වැල මිට ලගින් නවා
කොළ වල ලියපු අකුරින් ඇස් උඩට ගියා
මේ වගේ පරීක්ෂණ නුබටත් කරයි කියා
පන්සල් බෝමළුවේ කී කව් සුළගේ ගියා .......
පහේ පන්තියෙන් නුබ ගම ඇතුලේ තියා
අග නගරයේ පාසලේ මං ඉහලා ගියා
මේ වෙද නලාවට පපුවේ හඩ පුපුරා
සුහුබුල් පෙමක සිත ගැලවී ඉගිල ගියා ..
ගොවිතැන් කරන කිරි කපනා අම්මාගේ
දියණිය නුබයි මම නොගියපු ඒ පාරේ
මාගන්ධියා ,සිරිමා ගැන ඇහු කාලේ
නුබ මේ ලෙසට ඇයි මා හමුවට ආවේ ....
හඩන්නට කදුළු නැති ඔය ඇස් දෙකට
මම පෙම් කලෙමි මල් වයසේ පෙර සිටම
යා දෙක නොරත රත පෑහිමක්ම නැත
මිනිසත් කමට ඒ දේවල් මතක නැත ........
