තිබුනාලු ආදරය

 සද ගිළුණු අමාවක 

පිණි වැටුණ  එක රැක 

කදුළ සිහි කරදෙමින් 

සිහි කරයි නුබේ පෙම ........

පරණ පත් ඉරු අතර 

මුතු අකුරු බොද නොවුන 

ලියා ඇති පද දෙකක 

තිබුනාලු ආදරය .............

ස්නේහය

 ගුගුරුවා රුදු එලි වැටීගෙන 
පුපුරවා ගිය අකුණු සැර එලි 
නිවා දමමින් දසත දාහය 
ඇති කලේ නිල් එලිය මිහිපිට 
මල් පිපී සුවදින් දිලී ලොව 
විහඟ මී බිගු බඹර කැල වෙත 
රසැති මී විත සොයා දුන්නේ 
කටුක බව නෙව මුලින් මතු වූ 
කෙලෙස අමතක කරමි සිතකින් 
ප්‍රේමයත් ඒ මැයි සිතේ මට 
නොපෙනෙනා නොදකිනා සිත තුල 
නොමැත වියැකී යන්නේ කිසිදා 
මා සමග හිදිනාවූ ස්නේහය .....

අම්මා සහ දුව

(ගෙදරට එන යාළුවන්ට තමන්ගේ රෝගී මව පෙන්වා වැඩ කාරියක් යයි දුවෙක් කියයි .)

දැනගත් දිනේ නුබ ආ බව මගේ කුසට 

ලෝකය මගේ එක මග විය නුබ නිබද 

මෝරා එමින් අත පය වදිනා කලෙක 

ඒ දුක දරා සිටියා මම දරු පෙමට .....

එක්කොට දහස් පැතුමන් නුබ වෙත පැතුවා 

සිත් සතොසින්ම නුබේ දියුණුව මම හිතුවා 

මල් වැනි නුබේ මොළකැටි අත් පා අතගා 

මගේ මව් කෙසේදැයි මා හදුනා  බැලුවා ...

දින සති මාස අවුරුදු ගෙවිලා නොදැනා 

නුබ ලොකු ගැහනියකි මා පොඩි වූ සේයා 

ලෝකය දිනු නුබ මහ මේර ලෙස පෙනුනා 

මගේ ලෝකය නුබයි නුබ නොදැනම හිටියා 

නුබේ ලෝකයට මට එන්නට නොහැක දුවේ 

මගේ ලෝකයේ පියුමයි නුබ සැම දිනේ 

කිව්වත් මෙමා සේවකයා නුබ නිවසේ 

අහිතක් නොමැත කිසිදා  තුන් හිතක මගේ ......