බෝසත් මම

හොද නොහොද ටික පවතිනා  ලොව  

ගලා යයි සැම ගග දිගේ 

ගග නැවතුම  සයුර සමගින් 

මෝය කට මායිම්  ඉමේ  ......

වැස්ස වැස්සත් ගලා යයි දිය 

ගගක් වෙතටම හැම දිනේ.... 

සියලු වස් දොස් දරා ගන්නම් 

නොබැද ඉව්රක් ගං තෙරේ .....

සියලු දේ මා දරා ගන්නම් 

සයුර ලෙස ලොව 

හැම හැම දිනේ .........

රතු මලක් පුදනවා

වප් ගෙවී ඉල් මසට 

දින ගණන් කරනවා 

ඉල් මහේ මටම වූ  

සැමරුමක් තියෙනවා ....

හඩ නගා කෑ ගසා 

කියූ හඩ ඇසෙනවා ...

මහ පොලව පාලගෙන 

අංකුරය නැගෙනවා ....

නොමැකෙනා අතීතය 

මතකයට නැගෙනවා ...

සැමරුමක් ඇති තැනෙක 

රතු මලක් පුදනවා ............

මමත් අග මුල සොයනවා .....

කතා නොකරම හිදින විට සිත       
තවම කදුලින් තෙමෙනවා..... 
ජිවිතේ මුල මැද අගත් මගේ 
සෑම තැන නුබ ඉන්නවා ......
කෙලෙස පහදා දෙන්නේදෝ ඉම 
මමත් අග මුල සොයනවා .....
මොනවා කිව්වත් මගේ සිත තුල 
ආදරය තව තිබෙනවා....
කිලෝ මීටර් ගව් ගණන් දුර 
ගියපු මාවත් දෙස බලා .....
හිතේ තනිකම මකා ගන්නට 
නුබට කවියක් ලියවුනා  ......
මටත් නොදැනීම ලියු කවි පෙළ 
බොද වෙලා මැකිලා ගියා ......
ලග  නැතත් ආදරයේ පැතුමන් 
සිතේ  වෙන් වී පැවතුනා ....

අම්මාගේ ආදරය වගේ

සැමරුම් කුළුණු බැද 
පරපුරකින් ඉදිරි 
ගැරහුම්  ලබා දෙන්නේ කිම 
අම්මේ,
අළු වැලලු තැන ගහක් සිටෙව්වා 
මිනිසුන්ට දෙන්නට සෙවන 
පිං සිදු වේවි අම්මාට ... ..
ඒ ගහ ඔක්සිජන්දේවි 
සියලු සත්වයින්ට 
අම්මාගේ ආදරය වගේ 
ලෝකයටම ............

තිබුනාලු ආදරය

 සද ගිළුණු අමාවක 

පිණි වැටුණ  එක රැක 

කදුළ සිහි කරදෙමින් 

සිහි කරයි නුබේ පෙම ........

පරණ පත් ඉරු අතර 

මුතු අකුරු බොද නොවුන 

ලියා ඇති පද දෙකක 

තිබුනාලු ආදරය .............

ස්නේහය

 ගුගුරුවා රුදු එලි වැටීගෙන 
පුපුරවා ගිය අකුණු සැර එලි 
නිවා දමමින් දසත දාහය 
ඇති කලේ නිල් එලිය මිහිපිට 
මල් පිපී සුවදින් දිලී ලොව 
විහඟ මී බිගු බඹර කැල වෙත 
රසැති මී විත සොයා දුන්නේ 
කටුක බව නෙව මුලින් මතු වූ 
කෙලෙස අමතක කරමි සිතකින් 
ප්‍රේමයත් ඒ මැයි සිතේ මට 
නොපෙනෙනා නොදකිනා සිත තුල 
නොමැත වියැකී යන්නේ කිසිදා 
මා සමග හිදිනාවූ ස්නේහය .....

අම්මා සහ දුව

(ගෙදරට එන යාළුවන්ට තමන්ගේ රෝගී මව පෙන්වා වැඩ කාරියක් යයි දුවෙක් කියයි .)

දැනගත් දිනේ නුබ ආ බව මගේ කුසට 

ලෝකය මගේ එක මග විය නුබ නිබද 

මෝරා එමින් අත පය වදිනා කලෙක 

ඒ දුක දරා සිටියා මම දරු පෙමට .....

එක්කොට දහස් පැතුමන් නුබ වෙත පැතුවා 

සිත් සතොසින්ම නුබේ දියුණුව මම හිතුවා 

මල් වැනි නුබේ මොළකැටි අත් පා අතගා 

මගේ මව් කෙසේදැයි මා හදුනා  බැලුවා ...

දින සති මාස අවුරුදු ගෙවිලා නොදැනා 

නුබ ලොකු ගැහනියකි මා පොඩි වූ සේයා 

ලෝකය දිනු නුබ මහ මේර ලෙස පෙනුනා 

මගේ ලෝකය නුබයි නුබ නොදැනම හිටියා 

නුබේ ලෝකයට මට එන්නට නොහැක දුවේ 

මගේ ලෝකයේ පියුමයි නුබ සැම දිනේ 

කිව්වත් මෙමා සේවකයා නුබ නිවසේ 

අහිතක් නොමැත කිසිදා  තුන් හිතක මගේ ......

කෙසේ ලිම්ද පෙම් කවි .....

දරුවන්ට කන්න දෙන්නට පොර බදන

බැංකු ණය ගෙවන්නට කබුරන 

අම්මට බෙහෙත් හොයනට දුක් විදින 

කුඩු ගහන්නට සල්ලි හොයානා 

කුලියක් සොයමින් මග යනෙන 

ඉස්පිරිතාලයේ පෝලිමේ සිටින 

මහා ඉසුරු සොයමින් සිප් සොයා දිවෙනා 

ගහ කොළ වතුර විකුණා 

සියල්ල මොනර කොළ කරනා 

මිනිසුන් දුටු විට 

කෙසේ ලිම්ද පෙම් කවි .....

ලියමි ඒ දුක් විදින මිනිසුන් ගැන 

මම පෙම්වතෙක් නෙව 

ලොවටම  පෙම් කරන .....

හිතාපන් මේ ඉසිබුවේ

උපන් දා සිට කරපු ගොන් කම්
මුළු රටට පල දී තිබේ
වසර 72ක් කල දේ
තමයි අප හට කෙළ වුනේ ............
නොවටිනා බොරු තරගයක් මැද
දරුවෝ ගුණ දම් වැලලුවේ
සතා ගහ කොළ තිබුණු මනු දම්
කාසි කොළ තුල දිය වුනේ ........
එකා සැමටත් සැම එකාටත්
හිටපු උන් නැත සැලකුවේ ........
නුබේ මිනියට කර ගහන්නට
 ගමේ බල්ලෙක් නැති වුනේ......
 අපිට වුන දේ නුබට වෙනවා
 හිතාපල්ලා දරුවනේ
                                                  මේ ක්‍රමය වෙනසක් කරන්නට
                                                  හිතාපන් මේ ඉසිබුවේ  ........

අතීතය යලි පිබිදිලා

කෝහෙදෝ ගොස් සැගවිලා ගිය
අතීතය යලි පිබිදිලා
සිතට දඩුවම් කරන්නේ ඇයි
මට නොතේරේ මේ තරම්.........

පැරණි පත් ඉරු මත මැකී ගිය
කෙලි කවට සරදම් සිනා
අපට අහිමිව බොහෝ කල් ඇත
කාලයෙන් මැකිලා ගියා .......

මා නුබට දුන් හැර දමා ගිය
සෙනෙහෙ නෑ දැන් වියැකිලා
යලිත් පුබුදන්නට දුවේ නුබ
ඇයි ද  ආවේ හිනැහිලා ...........